ALBORADA DO POETA MORTO

Érguete, meu amigo,
Porque as nubes son sombras de barcos derretidos
E os astros, como chumbos, afondan no infinito.
Érguete, meu amado,
Porque os xinetes mortos deitaron os cabalos
E levan polo estribo os días arrastrados.
Vai a lúa dos xitanos
Desde Granada a Santiago
Coas barracas do teatro.
Desde Santiago a Granada
Tras dun arcanxo de prata
Vai a lúa namorada.
Namorada dos teus ollos
E dos teus dedos lindos de pianista morto.
Morto en todos os barrancos,
En todas as vereas que corren os lagartos.
Lagartos que están chorando,
Cos seus panos vermellos e as súas bocas de espanto.
Espanto que hai que tornar
E ao que as augas do río xa levan para o mar.
Pero érguete tu
E que chova mil anos pola camisa azul.
Pero levantate
E que veñan mil noites sobre ese amanecer.
Érguete, meu amigo,
Que as nubes son as sombras do teu corpo transido.
Érguete, meu amado,
Que xa os xinetes podres caeron do cabalo.