DRÁCULA NO ROCHO

Lugo era triste, escuro, frío. Todo o inverno chovía sen parar, a néboa non deixaba ver un burro a tres pasos, as noites semellaban interminables e as tardes brevísimas, non había luces nas rúas, que tiñan beirarrúas de terra, moitas eran sinxelamente carrís, nevaba dúas ou tres veces por ano e a neve non se ía en varios días, os carambos pendían dos lousados e o lazo duraba meses nos charcos que se formaban nos descampados. As clases comezaban ás nove (un día por semana, ás oito), remataban á unha e media, e volta pola tarde, de catro a sete. Saíamos con noite e atravesábamos unha cidade deserta, a escuras, en penumbras. Sentíamos unha man acariñándonos o cocote.

Porque estabamos máis que avisados. Non fales cos descoñecidos. Ten cuidado se vén un coche. (Pasaban poucos, moi poucos). Ten coidado porque pode ser o coche do sangue, o coche do chupasangues. O chupasangues, que lle quita o sangue aos nenos para vivir, ou para vendelo, ou para encher garrafas, ou para chuchalo. O chupasangues que agarda detrás da esquina, a carón do muro, nun portal, nun carril sen luz. O coche do chupasangues, que non leva conductor. Máis ca avisados: o chupasangues nos campos de millo, nas trincheiras de Garabolos, en calquera sitio.

Agorasei que as historias de chupasangues eran lendas urbanas cunha base moi real. Por ejemplo, nun número do Tío Pepe da Fonsagrada (periódico anterior á Dictadura), atopei o que segue: “En troques, fixéronlles subir ao pao os asesinos de Gador, que chuparon a sangre d´un neno como menciña”

No barrio xuntábamonos todos os nenos. Nos portais. A contar e escoitar.

E unha noite, á hora da cea (sobre as 10), estábamos no rocho dos Bohorque. Eu era moi pequeno, seis ou sete anos. Os outros, meirandes: meu irmán, os tres Bohorque, o José Luís, o Tito e o Pepucho, o Pepe, non sei quen máis. Non sei nin como puidemos meternos naquel rocho estreito, cativo, tantos nenos. O rocho, ateigado de caixas, leña, cachivaches, cadraba debaixo do piso, nun descanso das escaleiras. Non tiña a penas luz, e abríase por detrás, mediante unha xaneliña (Un ventanuco, máis ben) sobre a horta. O Carlos ou o José Antonio, que xa eran mocetes, foran ver Drácula, e contaban a película: a viaxe na dilixencia, a chegada ao castelo, a cea, a viaxe a Londres, todo. Drácula resucita, nunca morre, faise morcego, néboa, pero non pode entrar nun sitio se non o convidan. E nesto oénse uns pasos na escaleira. Petan na porta do rocho. Todos asustados agolpáronse contra o fachinelo, afastándose da porta. Quen é?-di un dos irmáns, e unha voz responde: ­—Drácula. Ábreme e déixame pasar.

Polo ventanuco non cabíamos, non podíamos fuxir. Salvo eu, que era o máis cativo. Dixéronme: ti tírate. O medo era real, pero non me tirei. Meu irmán mandoume meter nunha caixa de cartón. Os outros agardaron, todos contra a parede. O Carlos colleu unha tranca e púxose detrás da porta, disposto a defenderse. A voz dixo: Abride a porta! Abriron. Eran os pais que viñan buscalos para a cea e decidiran gastarnos unha broma.