GUAU

Son un can de palleiro e ladro o meu rancor polas esquinas
¡Veu, veu!
¡Guau, guau, guau, gunc, gunc, nunc, nunca!
Ladro o meu rancor polas esquinas.
Eu son un can cadavérico, un can calamitoso,
son o can desastrado que lambe as feridas e sofre a dor do mundo,
son un can iraquí que se deitou á última volta, despois de arrodear os ziguraths,
un can africano ateigado de moscas e tabaos,
no meu coiro casaron a pulga e o piollo e bailaron a samba as chinches e as carrachas,
o arador da sarna tomou a miña pel por terra de cultivo
e a tiña fíxome vinte tonsuras sucesivas conferíndome a santidade,
son un can paria da India, nómade que anda en catervas e que en mandas percorre as chairas devorando as propias bágoas,
son un can kurdo que busca o seu sustento nos cubos do lixo e nas moreas de merda, un can filisteo,
o ollo que me falta saltoumo dunha patada un soldado hebreo que ría feliz ás gargalladas mentres mascaba chicle,
era un soldado que practicaba o precepto cristiano:
se lle tiras unha pedra á meixela dereita el devólveche un balazo na meixela esquerda
porque xa non lembra o código de Hamurabi, que é tan primitivo,
e en cambio lamenta diante do muro que eu aínda conserve o outro ollo e poida ver,
son un can arxentino que oulea, todo ollos e rabo, engulindo herbas para amansar o estómago,
e se me apuran son un can de Harlem escorrentado da porta traseira dun restaurante, durmo cos meninos da rúa
e cos pobres de pedir entre cartóns e entre carteis vellos que anunciaban paquetes de tabaco con modelos núas,
negro nacín no bosco sur, galego son da beiramar
e corrín polas pradeiras detrás dos xinetes de Cabalo Tolo,
partíronme un xeonllo en Wounded Knee
e por beber un prato de leite cazáronme a lazo en Santiago de Chile.
Eu son un can
e ladro o meu rancor polas esquinas.
¡Ladro o meu rancor polas esquinas!














Son un can de palleiro que defende a súa casa
a brazo e a dente
e a ladrido e a ouveo.
E ladro o meu rancor polas esquinas:
veu, guau, gunc, nunc, nunca, nunca, nunca, nunca.
Corrín detrás dos nenos meneando o rabo e brincando canda eles
ata que chegou o tanque e os esmagou.
Corrín pola praia cos fillos do meu amo
ata que chegou o chapapote.
Eu, un can que hipa o seu infortunio botado a morrer,
que bocexa farto de vermes e mortadela,
que leva debaixo da pel tódalas cicatrices da historia
e que ladra o seu rancor polas esquinas.
Vin un home cunha maza de miles de quintais,
un home moi forte, moi forte, moi forte, moi forte, moi forte,
tan forte que andaba polo mundo esmagando,
esmagábao todo,
sentaba o seu cu nas montañas
e esfondaba as montañas,
pisaba un país
e achaaba o país,
mexaba nunha cidade
e asolagaba a cidade,
bloqueaba unha nación
e a súa sombra mataba nenos e mais, e avoas e cans e gatos e formigas e árbores
e non chegaban o trigo nin a auga,
as medicinas nin as lentes,
as pernas ortopédicas nin os libros,
leite para tódolos nenos nin as tres comidas ao día.
Era un xigante moi forte, o máis forte,
era invencible
e petaba no peito imitando os gorilas. Petaba no peito
e ía deixando os seus excrementos enterrados polo mundo, os seus excrementos de uranio e metralla,
as súas minas antipersoa,
cando non inzaba unha terra de bombas
inzábaa de bonecos esparexidos desde os avións, bonecos con paracaídas
e cun detonante que só estoupaba no momento en que o collía un neno
ou o cheiraba un can coma min.
¡Ladro o meu rancor polas esquinas!
Eu son un can abandonado, non levo correa
e os ladridos e os dentes furiosos énchenme a boca
e vou deixando un escumallo polas rúas,
son un can danado. ¡O can danado, o can danado, coidado!
Aquel home que derrotaba a todos,
que esmagaba a todos,
que mexaba por todos,
aquel xigante cheo de prestixio,
atopou nunha ocasión outro xigante,
un xigante de pez, de brea, de piche, de betume, de alcatrán, de chapapote,
un xigante de asfalto que non lle respondeu,
que non se declarou vasalo nin lle cedeu as bases,
nin os avións nin os portavións,
nin se agachou perante el,
porque era de alcatrán e non falaba nin sentía,
era un xigante artificial e sen alma que non podía obedecerlle
nin cumprir a súa vontade.
E o xigante da maza enfadouse seriamente e amenazou con darlle unha labazada,
con zoscarlle unhas hostias,
con largarlle uns misís engadindo un pouco máis de perexil,
e como o outro non lle respondía levantoulle a man
e deulle un golpe.
A man quedou presa no alcatrán.
Para liberarse, o xigante golpeou coa outra, que tamén quedou presa,
e despois cunha perna
e despois coa outra
e tódalas súas extremidades quedaron presas do piche e da súa soberbia superpotente.
Como doutro xeito non podía e a carraxe afogábao, botoulle os dentes ao seu inimigo
e os dentes quedáronlle presos da brea,
a boca pegada no chapapote,
os pulmóns cheos de arrecendo a pez
ata que morreu consumido.
E eu, como non son mudo,
como teño lingua e boca
ladro o meu rancor polas esquinas
e ríome tanto que as bágoas saen disparadas dos meus ollos
e mexo enriba dos vómitos negros do xigante
e falo e afalo
e clamo no deserto e pido xustiza
e ergo o pescozo e ládrolle á lúa e aos ceos indolentes,
porque son un can, pero non estou mudo
nin cego, nin xordo,
nin manco e teño voz
e se hai que ladrar ladro:
¡Nunca, nunca, nunca, nunca máis!
E se hai que grallar, grallo, como o corvo de Poe que estaba americando:
¡Never more! ¡Nunca Máis!
Se hai que ornear orneo
se hai que bufar bufo
se hai que ruxir ruxo
se hai que mouchar moucheo
se hai que bear beo
se hai que rinchar rincho
Ladro, ladro,
ladro o meu rancor polas esquinas:
América para os americanos,
Irak para os americanos,
os votos galegos para os cans perdigueiros dos americanos.
¡Non! ¡Nunca Máis!
¡Nunca Máis petróleo nas costas! ¡Nunca Máis!
¡Nunca Máis nenas sen pernas en Timor! ¡Nunca Máis!
¡Nunca Máis nenos mortos de fame en Tucumán! ¡Nunca Máis!
¡Nunca Máis balas no ollo esquerdo dos nenos de Ramala! ¡Nunca Máis!
¡Nunca Máis nenas sen clítoris en Etiopía! ¡Nunca Máis!
¡Nunca Máis países invadidos! ¡Nunca Máis!
¡Nunca Máis avións bombardeando! ¡Nunca Máis!
¡Nunca Máis caciques que non son palleiros, son pallasos! ¡Nunca Máis!
¡Nunca Máis dioivos de alcatrán e merda! ¡Nunca Máis!
¡Nunca Máis vacas tolas e homes moito máis tolos! ¡Nunca Máis!
¡Nunca Máis burkas postos pola forza moral dos que o saben todo e o poden todo! ¡Nunca Máis!
¡Nunca Máis individuos con gomina na alma e luvas brancas nas mans limpas! ¡Nunca Máis!
¡Nunca Máis un só voto para eles! ¡Nunca Máis!
Sempre Galicia, sempre.
Sempre mascatos voando e garzas e mazaricos e panos e refaixos para a miña Manoela. ¡Sempre!
Sempre nenos e nenas sorrindo e rindo e avoas e avós e árabes e europeos e africanos e indios. ¡Sempre!
¡Sempre leite para tódolos nenos de Chile! ¡Sempre!
¡Sempre comida para todos tres veces ao día! ¡Sempre!
¡Sempre Quiero Tierra y Libertad! ¡Sempre!
¡Sempre non pasarán! ¡Sempre!
Sempre liberdade, igualdade e fraternidade! ¡Sempre!
¡Sempre unhas migallas e un agarimo para un can, aínda que ladre polas esquinas
e chore, coma un Pimentel, polas gabias!
Sempre e Máis Alá e a sotavento e o gabieiro e o rapaz.
¡Sempre!


Eu, que son un can e ladro o meu rancor polas esquinas
e marco nos sotos e nos soutos o meu territorio meu
porque non son mudo, aínda que o pretendan,
e me botasen un lazo e apretasen a correa ata case esganarme e deixarme sen voz,
eu canto, eu canto e digo
que ha chegar o día, ha vir o día
no que tódolos xigantes comecen a esfarelarse polos seus pés de barro,
ha vir o día, ha vir o día, xa veu,
xa veu, veu, veu ¡Veu! ¡Veu!
¡Veu! ¡Veu!
e vouno ladrando polas esquinas,
ladro polas esquinas,
ladro.