Os señores Mastromarino e Nicelli, ladróns de cadáveres

(Na foto, Marcel Schwob)


“O señor Williams Burke ascendeu desde a máis baixa condición ata unha eterna celebridade. Naceu en Irlanda e comezou como zapateiro. Durante varios anos exerceu este oficio en Edimburgo, onde trabou amizade co señor Hare, sobre quen tivo grande influencia. Dentro da colaboración dos señores Burke e Hare, non cabe dubida de que o poder de invención e síntese pertenceu ao señor Burke. Sen embargo, os seus nomes permaneceron inseparables na arte”
Así comeza o marabilloso relato titulado “Burke e Hare, asasinos”, co que Marcel Schwob remata o seu inigualable “Vies imaginaires”. Neste caso, as vidas de Burke e Hare son só relativamente imaxinarias. Efectivamente, Burke e Hare foron os ladróns de cadáveres que na época victoriana deron pé ao coñecido como caso dos “resucitadores de Edimburgo”. O que facían é sinxelo: recollían os cadáveres dos cemiterios e vendíanllos ao doutor Knox. Mais, como os cadáveres escaseasen ou polo feito, ben fácil de comprender, de que asaltar cemiterios é complicado, pasaron a aprovisionarse dos cadáveres dun xeito máis inmediato: fabricándoos.
Aínda que o lector avisado xa percibiu o innegable arrecendo a opio, digo a de Quincey, que ateiga os parágrafos anteriores (O asasinato entendido como unha das belas artes), o mestre indiscutible de Schwob foi Stevenson, mesmo neste caso. Os dous escritores, o escocés tísico e o xudeo francés non menos feble e enfermo foron amigos e carteáronse. Cando morreu Stevenson, Schwob, moi enfermo, emprendeu viaxe a Samoa, seguindo os seus pasos. Se Tusitala foi o nome que os nativos lle deron ao primeiro, Tusitala lle chamaron ao segundo. Xustiza poética. A historia da literatura non debe separalos. Polo demais, Stevenson e Schwob son os mestres do Borges da Historia universal da infamia e Schwob éo tamén do Cunqueiro das chamadas semblanzas (que non son tal).
Mais ao que imos. Stevenson, en 1885 escibiu o seu relato “The body snatcher” (“O ladrón de cadáveres”). Schwob elaborou o seu (máis realista e, para min, mellor) no 1896. O cine ignorou a Schwob, non a Stevenson. En 1945 filmouse “The body snatcher”, obra de Robert Wise, con Boris Karloff e Bela Lugosi. En 1959 outra versión, “A carne e o demo” de John Gilling. Tamén esta vez a segunda versión é mellor e máis realista.
Mais agora ven o sorprendente. Estoutro día detiveron en Nova Iorque a unha “banda dos catro” dirixida por Mastromarino e Nicelli. O señor Mastromarino, dentista sen licencia, fundou unha empresa, a Biomedical Tissue Services Limited, que servía tecidos e ósos a empresas de biotecnoloxía de todo o mundo. O señor Mastromarino, no desempeño do seu traballo, trabou amizade co señor Nicelli, director dunha funeraria, quen lle proporcionaba os cadáveres a 1.000 dólares a peza. Chegaron a implicar no fraude, coa compaña de dous enfermeiros (Crucetta e Aldorassi) a sete funerarias e profanaron máis de 1.100 cadáveres. Procedían así: valeiraban ao cadáver de órganos e ósos, sustituían estes por tuberías, cosían o que houbese que coser, falsificaban os certificados de defunción e a idade do morto e vendían os órganos que, en realidade, eran moitas veces inservibles e oficialmente nunca serían admitidos. As persoas que os recibían eran enganadas: crían recibir o corazón dun mozo e levaban o dun vello, etc.
Mais o asunto é que alguén os mercaba e pagaba por eles (un cadáver pode xenerar ata 198.000 euros de beneficio). Mastromarino chegou a acumular máis de 3 millóns de euros. Hai que recoñecer que, dentro da colaboración Matromarino-Nicelli, a capacidade de invención e síntese era do primeiro, mais os seus nomes van permanecer para sempre unidos. O relato de Schwob remata cun final perfecto para este caso. Lean (sustitúo o nome de Burke polo de Mastromarino): O señor Mastromarino non deixou máis obras.
Ora, o que un bota en falta é o seguinte paso: o de fabricar os cadáveres. Mais diso xa nos contan as lendas urbanas, que visto o que hai, se cadra nin son lendas nin tan urbanas. Pero diso falamos outro día.