Abkhasia

Na actual guerra de Osetia, Rusia ten a razón. Desagrádanme profundamente Vladimir Putin e os seus, tan imaxe especular de George Bush e os neocons, tan inimigos do socialismo, tan amigos dos multimillonarios, das mafias e dos criminais, tan despóticos e autoritarios, tan acérrimos adversarios da liberdade, pero unha cousa é diferente da outra.

No territorio da actual República de Xeorxia conviven varias nacións. Ninguén lles preguntou nunca se querían formar parte dese Estado. O propio Estado é máis que artificial e non se debe esquecer o papel do xeorxiano Iosif Stalin na súa configuración.

O abkhasio-abaza forma parte da familia de linguas caucásicas noroccidentais, xunto co ubykh e o circasiano. Nada ten que ver co xeorxiano. No século VI a. C. os gregos xa sabían destes pobos. Plinio (século I), fala da gens Absilae; Arriano, no século II, dos abasgoi. En 1404, Galonifontibus escribe: “A continuación (tras Circassia) atópase Abkhasia…Teñen a súa propia lingua.” Na Idade Media Abkhasia tiña o seu propio reino. Na década de 1860 apareceron os primeiros alfabetos, baseados no cirílico, e os primeiros libros. En 1864, case todas estas xentes (ubykh, circasianos, abkhasios) emigraron en masa desde as súas terras da costa do mar Negro ata as do Imperio Otomano. Fuxían da expansión da Rusia zarista. Abkhasia pasou a ser rusa. Na actualidade hai en Turquía uns catro millóns de persoas que forman unha comunidade errante desta orixe. Pero esténdense en realidade desde Kosovo ata Palestina. As súas terras orixinais foron en parte ocupadas polos karveliamnos e armenios, no sur, e polos eslavos, no norte.

En 1926 intentouse un alfabeto baseado no latino. En 1928 apareceu un alfabeto abkhasio unificado, tamén tomado do romano. Só en 1931 Abkhasia pasa a integrarse en Xeorxia, a pesar de ser república autónoma. Coa constitución da República Soviética de Xeorxia procedeuse pola forza á deslatinización, volvéndose a un alfabeto cirílico baseado no xeorxiano. Outra vez cómpre lembrar que Stalin era xeorxiano e Beria mingreliano. Eses son os anos da “xeorxización” de Abkhasia e de Osetia. A partir de 1940 foron sustituídas as galescolas, quero dicir, as escolas en lingua abkhasia, por escolas obrigadas en lingua xeorxiana, e as publicacións en abkhasio foron vetadas. Tras a morte de Stalin e Beria, en 1953, elabórase un novo alfabeto, de base cirílica, pero con 14 caracteres alleos a ese modelo. Actualmente discútese a posibilidade dunha volta ao alfabeto romano, para que tamén poidan usalo os abkhasios turcos. En Turquía, o abkhasio está total e completamente marxinado (non esquezamos que Turquía é un dos Estados máis monolíticos e perseguidores das minorías que hai no mundo). Na propia Abkhasia, como resultado da emigración do XIX e da política migratoria (de mingrelianos a Abkhasia) e da política asimiladora soviética, os abkhasios son minoría, e non haberá máis de 100.000 falantes. Ao norte, en Cherkesia, uns 30.000 abazas falan no mesmo idioma (pero teñen un alfabeto propio). Ao sur, en Turquía, o idioma tende á desaparición. Pola súa parte, o ubyk desapareceu en 1992 coa morte do último falante, Tevfik Esenç.