Nomes de Lugo desaparecidos, en desuso ou en perigo de extinción:
Corredoira da Vella da Manta, O Castiñeiro, A Chousa. As Chanquiñas, O Chapuzón, O Cagarrón, O Campo das Cagallas, Río dos Sapos, Rúa da Cañería, O Boquete, O Carballal, Rúa do Sol, Rúa do Cuartel, Carril do Gato Mouro, Porta do Poxigo, Campo da Forca, Barrio do Paxaro, Torres do Conde, Colexio das Orfas, Carril da Ramella, O Frontón, A Mina, Domingo Tallo, Carril das Margaridas, Rúa da Liberdade, Carril das Ferrerías, Praza do Carboeiro, Corredoira das Campás, Volta da Viña, Paseo da Tolda, Barranco de Friás, Fingoi de Abaixo, Areeiras de Magoi, Campo da Feira, Porta Toldá, Camiño Vello, Camiño Novo, Quinteiro do Carme, Paseo dos Coengos, Rúa Pita, Rúa das Nóreas, O Garañón, Hortas do Lopo, Costa da Barxiela, Cortiña das Estantigas, Praciña da Herba, Praza do Cárcere, Agro do Rolo, Alameda, Cantón, Rúa Travesa, Batitales, Praza da Pinguela, Os Tilos…
Nomes desprazados ou minimizados:
Garabolos, Colexio Paradai, Os Miñóns, Acea de Olga, Augas Férreas, Fingoi, Magoi, Rúa do Carboeiro, Caiñós…
Nomes afortunadamente conservados:
Rinconada do Miño, Tinería, Porta Miñá, Porta Nova, Porta Falsa, Porta da Estación, Rúa do Conde, Lamas de Prado, Rúa do Prado, A Piringalla, Albeiros, A Garaballa, O Ceao, Casas Baratas, Rúa do Conde, Canella do Hospital, San Domingos, Rúa Nova, Carril dos Fornos, Praza do Campo, Rúa dos Cregos, Rúa dos Gardas, Casás, Paradai, Ponte Romai, Recatelo, San Roque, Paxariños, Rúa da Cruz, San Pedro, San Xillao, Camiño de Pipín, Acea do Rei Chiquito, Rato, Fervedoira, Galegos, O Piteiro, Cimadevila, Chanca, Gándaras de Piñeiro, A Mosqueira, Regueiro dos Hortos, Quinta de Pérez, Rúa das Hortas, Carril das Flores, Xuíz, Carril do Xuicio, Carril dos Indios, Rúa Falcón, Fonte dos Ranchos, Catasol, Rampa de Claudio López, O Portiño, Rúa da Zarra, Rúa da Bouza, A Cheda, A Tolda, Campo Castelo, Porta do Castelo…
Nomes recuperados:
Carril das Estantigas
4 comentários:
Había un topónimo xa irrecuperable, porque quedou soterrado baixo a expansión "parroquial". Refírome a O CAMPO DA BOTELLA, onde eu teño xogado e xogado, e mirado como os maiores xogaban o fútbol, cando era neno.
Estaba debaixo das Casas Baratas, onde eu nacín, e hoxe quedou mergullado baixo a expansión inmobiliaria que provocou a creación da Parroquia de San Antonio de Padua.
Xa non me acordo ben, pero é posible que parte da igrexa ocupe o espazo do Campo da Botella.
¡Que lle imos facer! Déume moita rabia -sana- ler en non recordo que novela que os nenos ían xogar ó Campo da Bomba. Nós tiñamos o Campo da Botella. Entre a Rúa Ourense e a Fonte dos Ranchos.
¡Deus, que vellísimos vamos!
E, sen ánimo de acaparar espazos, isto tráeme á memoria que un dos poemas máis fermosos -e suxerentes para min- que teño lido nunca e un de vostede, señor Xosé da Casanova, no que reflicte á impresión que lle provoca, impresión melancólica de tempo ido, encontrarse coa pel dun grilo que mudou de carboneiro a ceboleiro para logo convertirse nun magnífico príncipe. Polo menos nos meus tempos era así como denominábamos as fases da soberbia metamorfose dos cobizados grilos cantores.
Mal sabiamos daquela que a lividez, esa falta de cor que se traduce na cor acardenalada do que non estivo exposto á influenza da luz, desaparecía ós dous ou tres días precisamente polos efectos da luz.
Repito, qué vellísimos vamos. Algúns.
E grazas pola hospitalidade.
Ten razón, señor M ou atónito, en todo o que di-Eu cheguei a xogar nos restos do Campo da Botella (asistín á construcción da igrexa e xoguei moito nas obras. Alí atopei dunha vez unha cobra debaixo dun saco. Entrábamos por unha xanela na parte de atrás e saíamos por outra debaixo das escaleiras). En canto aos grilos, diso teño falado e escrito moito: había a confusión entre os grilos que acababan de mudar (ceboleiros) e o grilo ceboleiro que tamén chamábamos alacrán ou grilo rei. E dicían que as grilas tiñan tres rabos, mordían, non cantaban e de noite convertíanse en alacráns. Compría reflexionar máis sobre a mestura de realidade e mito nestas historias (as grilas teñen ovopositor, non cantan, morden). Imos vellísimos e os novos non saben nada disto.
En fin. Gosto do seu blogue e dos seus comentarios. Apertas
Perdoade que non teña que ver, pero veume ás mentes, a propósito dun dos topónimos que lin, unha anécdota que nos pasouu nun restaurante de Santiago:
Na carta había na sección de "Pescados" uns tal "harineros", picados pola curiosidade pedímolos.
-Vaia, ho, a estes chámanlles areeiros en Panchés!- dixo un dos compañeiros de mesa.
Non quero nin pensar o que podería pasar cun Campo das Cagallas...
Postar um comentário